In het kader van de recente terroristische aanslagen, waarbij illegale vuurwapens werden gebruikt, is het van groot belang te weten hoe die handel in elkaar zit (oorsprong, methodes, routes …) om ze doeltreffend te kunnen bestrijden.

Sinds januari 2015 hebben terroristische activiteiten in Europa het leven van al heel veel mensen verscheurd. Het risico om geconfronteerd te worden met een aanslag lijkt nog nooit zo groot geweest in onze democratische maatschappijen. De mate waarin we ons bedreigd voelen, staat echter helemaal niet in verhouding met het eigenlijke risico dat elke burger loopt om persoonlijk getroffen te worden. Het is dan ook absoluut noodzakelijk om ons hieraan aan te passen in het dagelijks leven…

Wat verstaan we precies onder ‘criminele brandstichting’? Hoe verloopt het onderzoek naar de dader en zijn motief? In geval van criminele brandstichting wordt de plaats waar de brand heeft gewoed, bezocht en onderzocht door verschillende actoren op verschillende tijdstippen. Politie, brandweer en deskundigen op het gebied van sporenonderzoek dragen op hun beurt allemaal bij aan het onderzoek in geval van (vermoeden van) criminele brandstichting. We gaan hier kort in op de rol en de taken van de verschillende actoren, en we nemen de belangrijkste elementen van een dergelijk onderzoek even onder de loep.

Als we willen voorkomen dat jongeren zich aansluiten bij een gewelddadige bende, moeten we eerst weten wat een bende voor hen zo aantrekkelijk maakt. Onderzoek wijst uit dat een doeltreffend en goed gestructureerd preventiebeleid onmisbaar is om resultaten te boeken op het terrein. 

In een vorig artikel lieten we de belangrijkste technieken van situationele preventie de revue passeren en bespraken we kort een studie naar 206 evaluatieonderzoeken in verband met deze aanpak. Uit deze studie van Guérette en Bower (2009) blijkt dat de meest toegepaste techniek van situationele preventie die van een grotere inzet van politie- en veiligheidsmensen is (in 44% van de gevallen, over het geheel van de 206 evaluatieonderzoeken).

Het verlies van libido of het onvermogen om tot een orgasme te komen zijn vormen van seksuele disfuncties. Het blijkt dat ongeveer een derde van de seksuele delinquenten hieraan lijdt tijdens de verkrachting. Tijdens het verhoor moet de speurder, uiteraard met veel empathie voor het slachtoffer, dus zeker proberen te weten te komen of dit het geval was en zo ja, hoe dit zich juist uitte.