Volstaat het om aan risicobeheer te doen voor een performant veiligheidsbeleid? In ziekenhuizen stelt men regelmatig diefstallen en vernielingen vast, die mede mogelijk zijn door het erg diverse publiek, het grote verloop dat er heerst en de vele in- en uitgangen. Maar het gevoel van veiligheid wordt heel verschillend ervaren door bezoekers, patiënten en personeelsleden.

Diefstallen, vernielingen, agressie … Hoe treden we het best op tegen deze veelvoorkomende kleine criminaliteit in ziekenhuizen? Voor ziekenhuizen geldt eigenlijk hetzelfde als voor de meeste openbare ruimtes: er moet een aangepast preventiebeleid worden gevoerd. Door de vele toegangen, het grote verloop, de diversiteit van het publiek en de aanwezigheid van waardevolle voorwerpen is het risico op bepaalde soorten van criminaliteit aanzienlijk.

Hoe moeten we reageren op geweld op het werk? Bedreigingen, ongewenst (seksueel) gedrag, pesterijen en zelfs pogingen tot fysieke agressie … de risico’s komen van zowel buiten als binnen het bedrijf. Een mogelijke doeltreffende oplossing om het welzijn van de medewerkers op het werk te verhogen en om hun productiviteit en functioneren te verbeteren, is het voeren van een beleid voor agressiebeheersing, dat deel uitmaakt van een globale preventiepolitiek.

Wat kan ik doen als een jongere uit mijn omgeving aan het radicaliseren is? Zijn er professionals die me kunnen helpen bij de begeleiding van een gezin waarvan een jongere is vertrokken om in Syrië te gaan vechten? Welke tools kan ik gebruiken in mijn professionele praktijk?

Het radicaliseringsproces verloopt in fasen, die bijna onmerkbaar in elkaar overlopen. Ze worden gekenmerkt door de opeenstapeling van bepaalde houdingen, gedragingen en ideeën, die op zichzelf onschuldig kunnen lijken. We moeten dan ook heel voorzichtig zijn bij de analyse van alarmsignalen en opletten dat we niet vervallen in een karikaturale of discriminerende benadering van de feiten.

Doordat de islamitische radicalisering van jongeren vaak nogal wat emoties oproept, is het soms moeilijk om het probleem op een serene manier te benaderen. Het kan dus zeker geen kwaad om enkele aspecten ervan beter te belichten en te duiden, met name voor de mensen die beroepsmatig met deze problematiek kunnen worden geconfronteerd.