Hypotheekfraude is helaas een veelvoorkomende zwendel. Vaak zijn kansarmen die ondanks een precaire financiële situatie graag een huis willen kopen hiervan het slachtoffer. De criminele organisaties hebben geen scrupules en zien enkel de winst die ze kunnen maken. Verschillende factoren spelen daarbij in het voordeel van de oplichters: de tijd die de benadeelde koper nodig heeft om te beseffen dat hij is bedrogen, maar ook de moeilijkheden die politie en justitie ondervinden om de fraude op te sporen, te onderzoeken en te bestraffen. Een winstgevende fraude, maar wie strijkt de winst op?

Dit soort fraude wordt vaak gepleegd door een gecompartimenteerde en goed gestructureerde criminele organisatie waarbij elke speler een welomschreven rol heeft, zoals we in het vorige artikel hebben gezien. Maar is ook de fraude zelf georganiseerd en gecoördineerd? Via de taken van de "organisator", zullen we de werkwijze beschrijven om te eindigen met de doelstelling en de gevolgen van de fraude.

De vastgoeddromen van de meest kwetsbaren eerst stimuleren en hen vervolgens zonder wroeging in een nog kwetsbaardere financiële situatie storten. Daarover gaat het bij dit soort oplichting. Zoals bij veel gespecialiseerde fraude is dit fenomeen het werk van criminele organisaties. Hoe zijn ze gestructureerd, hoe werken ze en wie zijn hun leden? We concentreren ons hier op een niet-exhaustieve benadering van de rollen en taken van elk van hen.

Sommigen in onze maatschappij hebben de middelen om onroerend goed te verwerven. Voor anderen blijft dit een niet te realiseren droom, bij gebrek aan de nodige financiële draagkracht. Criminele oplichtersbendes proberen deze mensen nu die droom te verkopen. Dat doen ze door hypotheekfraude te plegen. Welke mechanismes en welke dynamiek zit er achter deze bijzondere, maar toch wijdverspreide vorm van oplichting?

Welke goede gewoontes moeten we aannemen om de veiligheid van onze persoonlijke en professionele gegevens te garanderen zonder het onszelf al te moeilijk te maken? Phishing gaat viraal en is hardnekkig. Het is bovendien een des te grotere dreiging omdat particulieren, bedrijven en instellingen steeds afhankelijker worden van allerlei webservices en applicaties die onderling verbonden zijn voor bijvoorbeeld authentificatie.

Het verslag van Interpol 2017 over de cybercriminaliteit legt de nadruk op een verontrustende stijging van dit fenomeen. Het jaarverslag van Europol, iOCTA genaamd, benadrukt een aantal tendensen zoals het groeiende gebruik van ransomware, de kwetsbaarheid van het internet of things (iOT), “dagelijkse“ cyberaanvallen tegen minder belangrijke infrastructuren en het succes van de fraude met niet-aanwezige (betaal)kaarten.